ชายหาดในตอนเช้า สกปรกตาไปด้วยลูกไม้แห้งที่มากับคลื่น และขยะทะเลที่มาจากคน บนหาดทราย ยังไม่มีตุ๊กตานอนอาบแดด แต่มีฝรั่งขี้ยานอนหัวทิ่มทราย เป็นควันหลงให้คืนปาร์ตี้ อยู่สองสามคน

แสงแดดปลุกให้ชีวิตตื่น เพื่อดำเนินต่อ หากหันหลังให้ทะเล เธอจะเห็น และรู้ว่า จิตสำนึกของพวกเขายังหลับอยู่ ยังนอนฝันถึงเงินตรา และปีติกับมัน ความต้องการอันไม่สิ้นสุด ก่อให้สิ่งปลูกสร้างเกิดขึ้นอย่างไร้ทิศทาง คนพวกนี้ไม่รอคอยดวงตะวัน ไม่ฟังเสียงของคลื่นลม ไม่มองดูสีของท้องฟ้า และไม่สนว่าทะเลจะบอกอะไร ยังเดินวนอยู่กับเรื่องราวของตัวเอง ยังบอด-ใบ้ ต่อความสูญเสียอันยิ่งใหญ่

ทิวสนใกล้หาดถูกโค่นลงอย่างต่อเนื่อง เพื่อขยายกิจการร้านอาหารและร้านค้า ต้นมะพร้าวใกล้บังกะโลบางตาลง เพราะกลัวลูกมะพร้าวหล่นใส่หลังคา ปะการังถูกทุบโดยสมอเรือและทำให้หักด้วยตีนของนักดำน้ำ ทุกอย่างถูกกระทำ เพื่อให้ได้มา การแข่งขันเกิดขึ้นทุกวิถีทางในนามของธุรกิจ ธรรมชาติ วิถีชีวิตอันงดงามบนเกาะ สรรพชีวิตอันน่าทะนุถนอมใต้ท้องทะเล ถูกรุมทึ้ง กระชาก และฉีกให้ขาดคนละไม้คนละมือ อย่างคนที่ไม่รู้ถึงคุณค่า

เกาะเต่าไม่ใช่บ้านของพวกเขา ไม่ใช่บ้านของคนมาจากแดนไกล เป็นแค่เพียงขนมชิ้นโตที่ปรุงไว้เบ็ดเสร็จ มาสิ มากัดกินคนละคำสองคำ มาเก็บเกี่ยว มาตักตวง มากอบโกย

“เรารักเกาะเต่า” “ใครรักเกาะเต่า ?” เกาะเต่าบ้านที่ไร้เจ้าของที่แท้จริง

รุ่งเช้าที่ไร้แรงบันดาลใจ ฉันเดินตีนเปล่าไปบนหาดทรายที่ไร้การเก็บกวาด ท้องทะเลโยนสิ่งแปลกปลอมขึ้นมาฝั่ง

ชายหาดอันอ้างว้าง ฉันเดินอย่างโดดเดี่ยวอยู่กับภาระที่ค้างอยู่ในใจ กับสัมภาระที่หนัก อยู่บนบ่า ทะเลตั้งคำถามและตอบตัวเอง ฉันเงียบฟัง มองดู และใคร่ครวญ “คนทำลายธรรมชาติ แล้วออกหาธรรมชาติ ทำลายบ้าน เพื่อแสวงหาบ้าน”

ณ ที่แห่งนี้ แม้จะงดงามและน่าหวงแหนเพียงใดเมื่อวันพรุ่งนี้มาถึง ดวงตะวันยังคงยกสูงพ้นทิวเขา สิ่งปลูกสร้างยังคงทอดเงาทาบพื้นทราย และผืนน้ำ พวกเขายังคงหลับอยู่ ฉันตื่นแล้วและจำต้องจากไป สู่บ้านอันแท้จริงที่ฝันไว้