ใบไม้เป็นทุกข์เมื่อต้องแรงลม
ไหวขยับ
กระสับกระส่าย
เร่าร้อน
อยู่ในความอ่อนไหว
โบกโบย
เยี่ยงใบไม้ร่าเริง
สายลมเป็นทุกข์เมื่อคราพลัดพราก
มั่นคงอยู่ในความเคลื่อนไหว
รุนแรงอยู่ในความอ่อนโยน
โอดโอยอย่างสายลมเร่ร่อน
ใบไม้
ก็เป็นทุกข์อย่างใบไม้
สายลม
ก็เป็นทุกข์อย่างสายลม
วันแล้ว
วันเล่า
คืนแล้ว
คืนเล่า
เวียนวน
อยู่ในวังวนแห่งทุกข์
เกิด-ดับ
อยู่ไม่รู้สิ้นสุด
กตสโลภิกษุ
กันยายน 2551 |